تهران.ساعت پنج
یعنی برنامه امروزت، شاید قراری باشد به صرف پاییز به وقت یک فنجان قهوه. دیداری به وقت ترافیک .سرب .دود.تهران.ساعت پنج
یعنی برنامه امروزت، شاید قراری باشد به صرف پاییز به وقت یک فنجان قهوه. دیداری به وقت ترافیک .سرب .دود.کیمیایی سالهاست که تکرار می شود.
آخرین ساخته "کیمیایی"
اکران شد. فیلمی که سیمرغ آن از روی فرش قرمز پرواز کرد تا مخاطبان مشتاق به نام
کیمیایی را به سالن های سینما جذب کند. اما حاصل سکانسهای ضعیف و طولانی، استفاده
از عناصر تکراری و اشباع شده چیز دبگریست.کیمیایی با سیاه و سفید نشان دادن فیلم
سعی در نمایش تهران سال 1355 دارد یعنی سالهای قبل از انقلاب.یعنی تکرار نمایش
چاقوی ضامن دار ، اعتیاد ، کفش های پاشنه دار قهرمان داستان،غیرت، تصفیه حساب و در
نهایت روایت داستان خطی.
فیلم با سکانسهای از زندان شروع میشود که با آزادی قهرمان داستان به فضای ملتهب تهران قبل از انقلاب ختم میشود و این درحالیست که نشانه های تهران امروز مثل تلفن کارتی،پراید،کولر گازی یا تابلوی بزرگ مخزن گاز مایع که در اواخر فیلم با فونت درشت امروزی نوشته شده ،به وضوح به چشم میخورد. طراح صحنه جرم (آقای رامین‌فر) درمصاحبه ایی در پاسخ به وجود عناصری که به زمان قبل از انقلاب ربطی ندارد میگوید: "چرا به فیلم توجه نمی‌کنید و چشم می‌گردانید و این نکات کوچک را کشف می‌کنید.؟؟!!
سکانس افتضاح رستوران و یا اثبات نجابت زن با داد و قال بر سر مردی که وارد اتاق زن شده درمقابل شوهری که در چند قدمیش ایستاده و مثلا زن حین دعوا متوجه حضور او نیست دیگر برای تماشاچی امروز جذابیت ندارد. شاید درست میگویند که آدمهای فیلم کیمیایی چقدر دیر متوجه حضور هم میشوند.در سکانسهای پایانی برای تماشاچی جای سوال میشود مردی که آخر فیلم ناگهان ظاهر میشود و قهرمان داستان را میچسبد که: تمامش کردی؟.... چه کسی است که کارگردان برای چند ثانیه روی او مکث می کند؟البته بعدا مشخص میشود در نسخه جشنواره ایی، تک سکانسی بوده که بعدها حذف شده و همین سکانس آخر در اکران عمومی باقی ماند.
جرم نه تنها از نظر ساختار، محتوا و صحنه دارای اشکالات اساسی بوده، حرف خاصی هم برای گفتن ندارد.شاید اگر جرم در سالهای 50 یا 60 ساخته میشد داستان جذابی برای تماشاگر داشت اما با ساخت این فیلم برای مخاطب جای سوال میشود که سینمای کمیایی رو به زوال است؟
عوامل فیلم از دوبله نسخه اکران شده به عنوان نقطه قوت آن اشاره میکنند همچنین استفاده از هنرپیشه های صاحب نام و بازی قوی حامد بهداد را نمیتوان فاکتور گرفت اما باعث نمیشوند از این فیلم به عنوان کاری قابل قبول یاد کرد.
در آخر برای بیننده جای سوال میشود آیا جرم یک فیلم سفارشی بوده که با وجود نقطه ضعفهای فراوان جوایز زیادی را در جشنواره فجر به خود اختصاص داده است؟
ماجرای اقامت پنهانی میگل لیتین در شیلی
" اولین مشکل،ریش من بود. مساله به این سادگی نبود که تیغی بردارم و ریشم را بتراشم. میبایست از شخصیتی که این ریش در طی سالیان دراز به من داده بود خارج شوم. من از جوانی ریش گذاشته بودم....چند سال پیش در مکزیک ریشم را زده بودم، ولی موفق نشدم چهره بدون ریشم را به دوستان و خانواده ام بقبولانم، به خودم هم که چه عرض کنم. همه خیال میکردند که با یک غریبه طرف اند.... تراشیدن ریش برای ورود به شیلی فقط مساله صابون و ریش تراش نبود بلکه نموداری از فرایند عمیقتر وانهادن شخصیت خودی و پذیرفتن شخصیتی دیگر بود. ریشم را یواش یواش و بمرور زمان تراشیدند و تغییرات رفتار مرا در هر مرحله زیر نظر گرفتند و دیدند که چه تاثیراتی در ظاهر و منش من میگذارد، تا لحظه ای که دیدم دیگر ریش ندارم، پیش از آنکه چهره تازه ام را در آینه بنگرم مجبور شدم چند روز صبر کنم...."
ماجرای اقامت پنهانی میگل لیتین در شیلی / گابریل گارسیا مارکز/ترجمه باقر پرهام/نشر آگاه
---------
پ.ن : دارم میرم شیراز . بعد از بیست و پنج شاید هم بیست و شش سال.