دوز تحملم پایین اومده. بدون اضافه حقوق،شیفت پشت شیفت و حجم کاری که روز به روز توی شرکت بالا میره. واحد با هشت نفر آدم در شرف انفجاره . همهمه انقدر زیاده که خارج از محیط کار وقتی یکنفر ...یکنفس... با کسی حرف میزنه، دلم میخواد برگردم و جملات قصاری نثارش کنم.
کلا اعصاب ندارم این روزها.
گاهی خیره میشم به دلقک پلاستیکی دو بند انگشتی که قبلا با گردن کرکره ایی خم شده از توی جعبه به من لبخند میزد.گردن دلقک از مو هم نازکتر بود که به لطف همکاران از بدن جدا شد . چیزی که توجه من رو جلب میکنه نه دماغ آبیشه ،نه کلاه مسخره نارنجیشه . لبخند قرمز با هاله سفید دورشه که با گردن شکسته همچنان برقراره. سرنوشت دلقک از تخم مرغ شانسی به روی میز کار من ختم شده.
دلم به ماهنامه "داستان همشهری" که روی میزم بازه و هر از گاهی نیم نگاهی بهش میندازم و وبلاگهایی که به صورت روزانه (که البته روز به روز تعدادشون هم کم میشه) خوشه و نسکافه ساعت 10 که به بهانه اون چند دقیقه ایی از پشت میز بلند میشم. البته من بهونه های زیادی واسه خودم دارم.
عین زندانی های توی فیلم هر روز که میگذره رقمهای تقویم روی میز یک خط میخوره .می شمرم میبینم تا رسیدن روز حقوق 8 روز دیگه مونده . این میون عددی هست که علاوه بر اینکه تقویم رو از قیافه میندازه،کل برنامه های آدم رو مختل می کنه ،جای ثابتی هم نداره واسه خودش. کلا عدد 31 توی تقویم تابستون عدد ویلان مظلوم نمای دردسر سازیه.